اثر 12 هفته برنامه تمرینی مقاومتی و ترکیبی بر چگالی ماده معدنی و استحکام مکانیکی استخوان ران موش های صحرایی نر استئوپروتیک

سابقه و هدف: در این مطالعه اثر تمرین ترکیبی در مقایسه با تمرین مقاومتی بر BMD و استحکام مکانیکی استخوان ران موش­ های صحرایی نر استئوپروتیک بررسی شد. مواد و روش ­ها: از میان 40 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار، 8 سر به ­عنوان گروه سالم جدا شد. پوکی استخوان با تزریق صفاقی محلول 20 درصد اتانول به ­مدت 3 هفته در سایر حیوانات القاء گردید. موش­ های استئوپروتیک در 4 گروه پایه، تمرین مقاومتی، تمرین ترکیبی و کنترل تقسیم شدند. پروتکل تمرین مقاومتی شامل 8 صعود از نردبان عمودی 110 سانتی­متری در زاویه 80 درجه با وزنه ­های متصل به دم حیوان بود. اضافه ­بار بر اساس50 درصد وزن حیوان در ست اول تا 100 درصد در ست هشتم در نظر گرفته شد. گروه ترکیبی هر دو برنامه تمرین مقاومتی و استقامتی تردمیل (60 دقیقه در روز، سرعت 12 متر در دقیقه) را انجام دادند. فمور چپ حیوانات خارج شده، برای اندازه ­گیری BMD اسکن شده و با آزمون خمشی سه­ نقطه ­ای برای به­ دست آوردن حداکثر نیرو و سفتی آزمایش شدند. نتایج: دو گروه تمرین مقاومتی و ترکیبی، افزایش معنی­ داری را در BMD، حداکثر نیرو و سفتی در مقایسه با گروه کنترل داشتند (0/019 P=). گروه ترکیبی در مقایسه با گروه مقاومتی تاثیر مثبتی بر استحکام مکانیکی استخوان (0/039 P=) بدون اختلاف معنی داری درBMD  نشان داد (P=0/890). نتیجه ­گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که ترکیبی از تمرین مقاومتی و استقامتی ممکن است یک اثر هم­افزایی بر افزایش قدرت مکانیکی فمور استئوپروتیک موش ­­های صحرایی نر در مقایسه با تمرین مقاومتی تنها داشته باشد.